عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 100

[ وَ دَلیلُ الْعٰاقِلِ شَیْئٰانِ:صِدْقُ الْقَوْلِ وَ صَوابُ الْفِعْلِ،وَ الْعٰاقِلُ لا یُحَدِّثُ بِمٰا یُنْکِرُهُ الْعُقُولُ،وَ لا یَتَعَرَّضُ لِلتُّهْمَهِ،وَ لا یَدَعُ مُداراهَ مَنِ ابْتُلِیَ بِهِ،وَ یَکُونُ الْعِلْمُ دَلیلَهُ فی أعْمٰالِهِ،وَ الحِلْمُ رَفیقَهُ فی أحْوالِهِ،وَ الْمَعْرِفَهُ یَقینَهُ فی مَذاهِبِهِ ]

نشانه های عاقل

اشاره

نشانۀ شخص عاقل دو حقیقت است:

راستگویی و درست کرداری.

و عاقل سخنی نمی گوید که در پیشگاه عقل منکر و مردود افتد و کاری نمی کند که در معرض تهمت قرار بگیرد و مدارای با افراد ناباب و ناجور را از دست نمی دهد.

عاقل پیوسته در کنار روشنایی علم حرکت می کند و در تمام احوال حلم را قرین و رفیق خود می دهد و در مسئلۀ مذهب و سلوک و سیر و عمل از روی معرفت و بینش قدم برمی دارد.

سودمندترین قوم برای انسان قوم با معرفت است،از برکت روشنایی معرفت، منافع حقیقی و مضار واقعی تمیز داده می شود.

بعثت انبیا و تجلی کتب آسمانی در حیات انسانی و امامت امامان علیهم السلام،محض تحقق معرفت در زندگی انسان بود.