عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 199

منشأ عجب این بیچارگان و خودپسندی این بدبخت ها جز جهل و بی خبری و غفلت و بی خردی چیزی نیست گرفتار عجب باید بداند راه خطرناکی را طی می کند،راهی که خطر جدایی از واقعیت ها و دوری را به دنبال دارد و میوۀ تلخش عذاب الهی در روز قیامت است.

خود دیدن و خود خواستن و خود پسندیدن و عمل و مال و علم خود را بالاستقلال نظر کردن و به آن دل خوش نمودن راه شیطانی و عاقبتش خزی دنیا و گرفتاری به آتش در جهان دیگر است.

عجب موجب جدایی از اولیای الهی

عجب گاهی مراحل بسیار خطرناکی دارد.از جمله آن مراحل این است که انسان را به عقل تنها و دانش تنها متکی کرده و دست آدمی را از دامن راهبران الهی و پیشوایان حق یعنی انبیا و اولیا و ائمه طاهرین علیهم السلام جدا کرده و وسیلۀ بدبختی دو جهان را برای آدمی فراهم می آورد.

اگر خیر دنیا و آخرت می خواهید،هیچ وقت نگویید عمل من،ثروت من، شخصیت من،دانش من،عقل من،رأی من،بلکه تمام وجود شما مترّنم به این حقیقت باشد که:

ألْعَبْدُ وَ مٰا فی یَدِهِ کٰانَ لِمَوْلاٰهُ.

بنده و آنچه در اختیار دارد همه و همه از آن مولای اوست.

به این حقیقت هر کس به نحو شهود واقف گردد درِ دل را به روی تمام رذایل بسته و به خصوص از صفت نکوهیده و ناپسند عجب و خودبینی رسته است.

فیض آن عارف واله می گوید: