عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 2

[ ألْمَغْرُورُ فِی الدُّنْیٰا مِسْکینٌ وَفِی الآخِرَهِ مَغْبُونٌ؛لِأنَّهُ بٰاعَ الأفْضَلَ بِالأدْنیٰ ]

صفت غرور

اشاره

غرور،از صفات بسیار ناپسند و از رذایل اخلاقی و سیّئات نفسانی است.

غرور،حالتی است در وجود انسان که از بینش غلط او نسبت به مظاهر زندگی و امور دنیایی و مادّی پیدا می شود و گاهی هم محصول غفلت انسان از واقعیت های الهیّه است که بر اثر کثرت کار مادی و توسعه یافتن مال و زر و زیور پدیدار می گردد و در هر صورت رابطۀ انسان با حق و توجّه او به آبادی آخرت قطع می گردد و علّت شقاوت دنیا و آخرت و خرابی خانۀ سعادت می شود.

کتب لغت لغت مغرور را این چنین معنا می کنند:

مغرور،یعنی فریب خورده،کسی که به باطل چشم طمع دوخته،آن کس که فریفته شده.

با توجه به آیات و روایات و نظر محققان لغت،مغرور کسی است که فریفتۀ دنیا و ظاهر زندگی و مال و اولاد و مقام و ریاست و علم و شهرت و شکم و شهوت شده به این امور آن چنان دل بسته و فریفته شده که گویی حیات و زندگی همین است و همیشه بر این منوال جاری است و آنچه از دنیا در دست اوست برای او همیشگی است،در حالی که روزی چشم باز می کند و به این حقیقت متوجّه می شود که هر چه در اختیارش بوده،از دنیا و زر و زیور و مال و اولاد و مقام و ریاست و شکم