عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 210

[ وَ لاٰ یَشْفَعُونَ إِلاّٰ لِمَنِ ارْتَضیٰ ] (1).

و جز برای کسی که خدا بپسندد شفاعت نمی کنند.

و فراخ رفتن بر امید شفاعت هم چنان بود که بیمار احتما نکند و هر چیز همی خورد بر اعتماد آن که پدرم طبیب استادی است،او را گویند:بیماری باشد که چنان گردد که علاج نپذیرد و استادی طبیب سود ندارد،باید که مزاج چنان بود که طبیب آن را علاج تواند کرد و نه هر که به نزدیک ملوک محلی دارد همه گناه را شفاعت تواند کرد،بلکه کسی که ملک وی را دشمن دارد شفاعت هیچ کس نپذیرد و هیچ گناهی نبود که نتواند که سبب مقت باشد که خدای تعالی سخط خویش اندر معصیت پوشیده به کرده است،باشد که آنچه کمتر دانی سبب مقت آن بود،چنان که حق تعالی گفت:

[ وَ تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللّٰهِ عَظِیمٌ ] (2).

و آن را [ عملی ] ناچیز و سبک می پنداشتید و در حالی که نزد خدا بزرگ بود.

شما آسان همی گیرید و به نزدیک خدای تعالی بزرگ است و همۀ مسلمانان را نیز امید شفاعت هراس برنخیزد و با هراس عجب فراهم نیاید.

گفتار ملا عبد الرّزاق لاهیجی در مسئلۀ عجب

این مرد بزرگ می گوید (3):

آدمی هر چند در عبادت سعی کند و بذل جهد نماید که به ابلیس نمی رسد،چه

1- 1) -انبیاء (21):28.
2- 2) - نور (24):15.
3- 3) -ترجمۀ مصباح الشریعه،عبد الرزاق لاهیجی:261-266.