عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 274

از حق رها کند،خداوند ایمانی به او مرحمت می کند که لذتش را در قلبش بچشد.

مَنْ نَظَرَ الیَ امْرأَهٍ فَرَفَعَ بَصَرَهُ الیَ السَّماءِ أوْ غَمَضَ بَصَرَهُ لَمْ یَرْتَدَّ الَیْهِ بَصَرُهُ حَتّیٰ یُزَوِّجَهُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الْحُورِ الْعینِ (1).

«کسی که دیده اش به زنی بیفتد،آن گاه چشم به آسمان بدوزد،یا دیده فرو پوشد،پلک هایش بهم نرسد مگر این که خداوند مهربان حوریه ای به او تزویج کند».

آری،چون دیده از حرام فرو پوشید و چشم از دیدار نامحرمان بربندید،به فضای پر معنای ملکوت راه پیدا کرده و در آن سرای به دیدار جمال و عظمت محبوب نایل خواهید شد،در آن وقت است که زر و زیور دنیا و مظاهر فریبنده ظاهری برای شما ارزشی نخواهد داشت و جز برای دیدار انوار عظمت،راهی نخواهید سپرد.

بینادل نابینا

در اینجا لازم است از بینادلی که دو چشم خود را در جبهۀ حق علیه باطل از دست داده بود و در عین نابینایی ظاهر،به دفاع از حق تا لحظات آخر عمر ادامه می داد و یک لحظه اش از هزاران چشم دار بی توجه برتر بود یاد شود.

او عبد اللّه عفیف آن مرد عاشق و فرزانه و آن مجاهد بزرگوار و کریم است که فیض محضر رسول اکرم صلی الله علیه و آله را یافته بود.