عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 29

شب به خواب دیدم که کسی نامۀ عمل را به من می نمایاند و آن عمل در آنجا نوشته است؛من به خود گفتم:سبحان اللّه من از آن عمل توبه کردم چرا در اینجا باشد ؟ آن شخص گفت:اگر تو این نوشته را می توانی محو کرد به حیثیّتی که اثر از او نباشد،توبۀ تو قبول است،وگرنه،نه و این کنایه از گریه و استغاثه است چنان که مذکور شد.

و چه بسا باشد که تو نصیحت کنی مردم را و به اعتقاد خود کار خوب می کردی و در باطن غرض تو جلب قلوب ایشان باشد نه تخویف (1)الهی ! !

غفلت عالم

محققان گفته اند:

اگر واعظ از متابعت اقوال و افعال انبیا محروم باشد و مقصود او از وعظ،طلب شهرت و اظهار فضل خود باشد سخن او در صورت و معنی مؤثر نیاید،بلکه باطن مستمع را از کدورت غفلت او آفت های عظیم رسد !

عزیزا ! علمای حقیقی و مشایخ معنوی چون قدم مبارک بر منبر وعظ نهند، جبّه (2)و دستار عرض ندهند و هر طاعت که ادای آن بر خلق مستحب است بر خود سنّت دانند،چنان که در شأن اهل کتاب آمده:

[ أَ تَأْمُرُونَ النّٰاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ ] (3).

آیا مردم را به نیکی فرمان می دهید و خود را [ در ارتباط با نیکی ] فراموش می کنید ؟

1- 1) -تخویف:ترساندن.
2- 2) -جبّه:نوعی پیراهن.
3- 3) -بقره (2):44.