عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 300

[ فَاِنَّهُ قَدْ جٰاءَ فِی الْخَبَرِ:اِنَّ الْمَواضِعَ الَّتی یُذْکَرُ اللّهُ فیها وَ عَلَیْهٰا تَشْهَدُ بِذٰلِکَ عِنْدَ اللّهِ یَوْمَ الْقِیٰامَهِ وَ تَسْتَغْفِرُ لَهُمْ الیٰ أنْ یُدْخِلَهُمُ اللّهُ الْجَنَّهَ ]

یاد خدا در مشی

در پایان جملات اول حدیث،حضرت صادق علیه السلام فرمودند:

به هنگام مشی و راه رفتن یا در طریق مسافرت زیاد یاد خدا باش و زیاد یاد خدا بودن عبارت از گفتن«سبحان اللّه»و«الحمد للّه»نیست،بلکه ذکر کثیر عبارت از این است که در برخورد با هر چیزی مواظب باشی آن خیر از تو فوت نشود و در برخورد به هر گناه و شری مراقب باشی که آلوده نگردی،سپس در جملات بالا می فرماید:

در حدیث آمده:

در مواضعی که یاد خدا شود آن مواضع فردای قیامت در پیشگاه حضرت رب الارباب گواهی به ذکر دهند و برای عبد طلب مغفرت کنند تا به وقتی که لطف حضرت دوست،عبد را به بهشت برساند.