عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 314

می وحدت چو بخوردیم ز خم خانه عشق***تیغ توحید به فرق منی و ما زده ایم

از همه دست تمنا ببریدیم و امل ***تا قدم در طلب دولت معنا زده ایم

تا که افتاد سر زلف تو در چنگ مراد*** پشت پا یکسره بر دنیی و عقبا زده ایم

نیّر افروخته شد از می اسرار و بگفت*** ما زخم ازلی ساغر صهبا زده ایم

***

بندگی واقعی

بعضی گفتند که:

بندگی بجای آوردن آن است که آنچه حق تعالی بر تو وظیفت نهاد،آن را بجای آوری بر آن شرط که واجب است،یعنی شرط واجب آن است که تقصیر نکنی و از حد فرمان اندر نگذری و امر او را ضایع نگذاری.

باز گفت:شرط واجب آن است که وظایف حق تعالی را بجای آوری بی آن که مر خویشتن را عوضی طمع داری و توفیق آن از حق تعالی مر خویشتن را فضل بینی، یعنی امر حق تعالی از بهر وجوب حق خداوندی او را بجای آوری نه از بهر طمع عوض و آن که مر تو را سزاوار خدمت خویش گردانید از وی فضلی بزرگ دانی که بر تو بدین فضل شکر واجب شود.

چون از میان چندین دین های مختلف و اعتقاد مختلف تو را توفیق ایمان و صراط مستقیم داد و بر جادۀ متابعت حبیب وی تو را به خدمت خود مشغول کرد.