عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 371

[ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنٰاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیٰاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ یُقِیمُونَ الصَّلاٰهَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکٰاهَ وَ یُطِیعُونَ اللّٰهَ وَ رَسُولَهُ أُولٰئِکَ سَیَرْحَمُهُمُ اللّٰهُ إِنَّ اللّٰهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ] (1).

مردان و زنان با ایمان دوست و یار یکدیگرند؛همواره به کارهای نیک و شایسته فرمان می دهند و از کارهای زشت و ناپسند بازمی دارند،و نماز را برپا می کنند،و زکات می پردازند،و از خدا و پیامبرش اطاعت می نمایند؛ یقیناً خدا آنان را مورد رحمت قرار می دهد؛زیرا خدا توانای شکست ناپذیر و حکیم است.

معاشرت در روایات

اشاره

قٰالَ النّبیُّ صلی الله علیه و آله:إذا أرادَ اللّهُ بِعَبدٍ خَیْراً جَعَلَ لَهُ وزیراً صٰالِحاً،انْ نَسیَ ذَکَّرَهُ،وَ انْ ذَکَرَ اعانَهُ (2).

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:هرگاه خداوند نسبت به بنده ای اراده خیر کند،دوست شایسته ای نصیبش کند که چون فراموش کند به یادش آرد و چون به یاد آرد کمکش نماید.

وَ قٰالَ:مَثَلُ الْاَخَوَیْنِ اذا الْتَقَیٰا مَثَلُ الْیَدَیْنِ تَغْسِلُ احْداهُما الْاُخْریٰ،وَ مَا الْتَقَی الْمُؤمِنانِ قَطُّ الّا افٰادَ اللّهُ احَدَهُمٰا مِنْ صٰاحِبِهِ خَیْراً (3).

و آن حضرت فرمود:دو برادر دینی به وقت ملاقات مانند دو دست هستند که یکی دیگری را می شوید که مؤمنان یکدیگر را دیدار نمی کنند،مگر این که

1- 1) -توبه (9):71.
2- 2) -عوالی اللآلی:284/1،حدیث 126؛بحار الأنوار:166/74،باب 7،حدیث 2.
3- 3) -محجه البیضاء:285/3،کتاب آداب الصحبه و المعاشره.