عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 39

بی طرف و پوسیده،بلکه مردگان موذی و مضرّ که بوی عفونی لاشۀ پلید آنان به جهت مردن،عقل و وجدان در درونشان،مشام انسان های گلشن جو را می آزارد.

وقتی که خرد و وجدان در درون یک انسان نابود شد،عاملی برای تشخیص حق و باطل و هدایت و ضلالت در وجود او نیست که بتواند با بینایی و روشن بینی در این دنیا حرکت کند،از اینجاست که باید گفت:نمایش حیات،یا حیات نمایشی غیر از حیات حقیقی است؛زیرا رکن اساسی حیات حقیقی یا حیات معقول،خرد و وجدان آدمی است و با رفتن آن دو حیات حقیقی و حیات معقول وجود ندارد (1).

دائم در حال دعا باشید که خداوند عزیز ما را یک آن به خود وامگذارد و دست گدایی و نیازمندی ما را از دامن رحمت و لطفش جدا نکند که اگر به این بلا دچار شویم،مخرّب وجود و شخصیّت الهی خود گشته و سدّ راه عباد خدا خواهیم شد و این همه محصول تلخ غرور و عجب و خودبینی است،اگر دائم در حال خدابینی و خداگویی باشیم از شرّ این صفت شیطانی در امان خواهیم بود.

غرور،حجابی بین انسان و حقایق

اشاره

امام صادق علیه السلام دنباله روایت غرور را این چنین دنبال می کند:

چه بسا که از نفس خود مذمّت کنی،ولی در حقیقت قصد تو از این مذمّت مدح و تعریف خود باشد و این نیز از نتایج غرور است.

بدون شک از کدورت های غرور و فریب شیطان و آرزوهای غلط نفس نجات نخواهی یافت،مگر با انابه صادقانه و رجوع و بازگشت به حضرت احدیّت و زاری