عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 75

خالص و شاگردان مکتب الهی که جز با حقیقت و واقعیت سر و کار ندارند به بشر نرسیده،اینان در تمام امور حیات خیرخواه و مصلحت اندیش،برای انسان بودند و حق گویی آنان نشان می دهد که هر نفع واقعی را برای دنیا و آخرت بشر خواسته و به هیچ ضرری در دو صحنۀ حیات دنیا و آخرت برای بشر علاقه نداشتند.

در اینجا لازم است به قسمتی از گفته های بر حق حضرت حق و انبیای الهی و ائمه طاهرین علیهم السلام و اولیای خالص الهی اشاره شود،سپس به ارزش حق پذیر و دلی که در برابر حق هموار و تسلیم است توجّه گردد.

سخن حق در کلام حق

کفر به طاغوت

خدای مهربان در قرآن عظیم راه رشد و هدایت را برای همه روشن نموده است.

راه رشد راه خداست،چون حضرت او عاشق انسان است و از باب عشق و محبت می خواهد انسان به تمام کمالات آراسته شده و از رذایل پیراسته گردد،خداوند علاقه دارد انسان با تمام هستی و وجودش به سعادت دنیا و آخرت راه یابد و از شرّ و خزی دنیا و آخرت در امان بماند،ساختمان و سازمان عقل به صورتی است که چون راه رشد را یافت به قبول آن تن می دهد و از راه ضلالت روی برگردانده تنفر پیدا می کند،این انسان است که باید اراده خویش را به زلف عقل گره بزند،تا به آنچه خداوند می خواهد برسد و به تعبیر دیگر،این انسان است که باید نیروی کار و عمل و فعالیت و کوشش خویش را در چهار چوب راه رشد قرار دهد،تا به سلامت دنیا و آخرت دست یابد.

آری،هر کس به عروهالوثقای حق که همان قرآن و نبوت و امامت است و تا ابد هم گسستنی نیست چنگ بزند در میدان حیات برندۀ تمام واقعیت ها و نفی کنندۀ تمام شرور شده است.