عرفان اسلامی جلد 11 صفحه 111

کانَ اللّٰهُ وَ لا شَیءٌ مَعَهُ و کانَ اللّٰه وَ لا شیءٌ قَبْلَهُ (1).

بود آن زمان که چیزی نبود.

و قالَ مَوْلانا أَمیرَ المُؤْمِنینَ علیه السلام:ما رَأَیْتُ شَیْئاً الّا وَ رَأَیْتُ اللّهَ فیه أَوْ قَبْلَهُ أَوْ مَعَهُ (2).

حضرت امیر المؤمنین علیه السلام فرمود:چیزی را ندیدم مگر این که در او،قبل از او و با او حضرت حق را دیدم.

و بدان که وجود و عدم موجودات نزد او مساوی است،نه از وجود آنان نفعی عاید اوست و نه از عدم تمام کاینات ضرری متوجه آن جناب است.

عزیز است سلطنت و بزرگواری او،جلیل و عظیم است تنزّه و تقدس او جلّ شأنه.

به این واقعیت ها و حقایق براساس اجماع برگزیدگان امت که ائمّۀ هُدیٰ علیهم السلام و فقیهان و اندیشمندان هستند اذعان و اعتقاد کن و معرفت به خدا و انبیا و قرآن را از طریق آنان کسب کن و خلاف آن را از هر که در هر لباسی که باشد بشنوی باور مکن.

اگر به آنچه از حق و انبیا و ائمه علیهم السلام و قرآن رسیده به دل و جان اعتقاد ورزی، خیلی سریع به نفع و سودش برسی و به وسیله این اعتقاد و معرفت در دنیا و آخرت با عبّاد و زهّاد واقعی امت محشور شوی.

آری،تقوا،مردن از هوا و هوس و از شهوات و مشتهیات و از تعلّقات