عرفان اسلامی جلد 11 صفحه 148

1- 1)- حدیقه الحقیقه وشریعه الطریقه، سنایی غزنوی.

انبیای خدا به شهوات غلط میل نداشتند و در این زمینه دارای عصمت فکری و روحی بودند،آن بزرگواران لحظه ای از عمر خود را به لهو و لعب نگذراندند و مغرور به عالم غرور نشدند،نسبت به لذات غلط و غیر خدایی نفرت داشتند و تمام این برنامه ها را حجاب بین خود و بین محبوب دانسته و مبغوض اهل اللّه و مجاورین عالم قدس و ملکوت به حساب می آوردند،بدین جهت پاک زیستند و پاک از این عالم فانی به عالم باقی رخت بستند.

انبیای الهی از کرامت نفس در آن حدّ عالی و نهاییش برخوردارند و به این خاطر عاشق و علاقه مند به کرامت انسان بودند و با تمام وجود کوشش کردند که همه را به کرامت بالفعل برسانند،آنان از امور پست و دَنیّ گریزان بودند و به معالی امور روی داشتند،از هر چیزی عالی و رفیعش را انتخاب می کردند و هر امر پست و بی ارزشی را از فضای حیات ملکوتی و قدسی خود دور می نمودند،آنان می دانستند که امور عالی وسیلۀ قرب و کمال نسبت به حضرت حق است.

اجرای حدود الهی

پیامبران به خاطر هدایت بشر در کمال مهر و محبت و عاطفه و عشق بودند و هرگز در مسیر دستگیری از انسان دچار خشم و غضب نمی شدند و حاضر نبودند حدّی از حدود خدا را که حیات جامعه وابسته به آن بود تعطیل کنند،اجرای حدود و قصاص الهی از طرف آنان عین محبت و رأفتشان به جامعه انسانی بود.

آن بزرگواران به هیچ وجه اهل خوف و ترس از میدان جنگ و جهاد و مرگ و مردن نبودند؛زیرا به این معنا معرفت داشتند که دنیا مقدمۀ آخرت و آخرت از همۀ دنیا بهتر و برتر است،در اقدام به امور الهی از جسارت نفس برخوردار بوده و از ضعف نفس در امان بودند،کار خیری پیش نمی آمد مگر این که در انجامش از