عرفان اسلامی جلد 11 صفحه 344

1- 1)- فروغی بسطامی.

[ وَ امَّا السَّائِرُ فی مَفاوِزِ الْاِعْتِداءِ،الخائِضُ فی مَراتِعِ الْغَیِّ وَ تَرْکِ الْحَیاءِ بِاسْتِحْبابِ السُّمْعَهِ وَ الرِّیاءِ وَ الشُّهْرَهِ وَ التَّصَنُّعِ فِی الْخَلْقِ الْمُتَزَیّی بِزِّی الصّالِحینِ الْمُظْهِرِ بِکَلامِهِ عِمارَهَ باطِنِهِ وَ هُوَ فی الْحَقیقَهِ خالٍ عَنْها قَدْ غَمَرَتْها وَحْشَهُ حُبِّ الْمَحْمَدَهِ وَ غَشِیَها ظُلْمَهُ الطَّمَعِ فَما افْتَنَهُ بِهَواهُ وَ اضَلَّ النّاسُ بِمَقالَتِهِ قالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: [ لَبِئْسَ الْمَوْلیٰ وَ لَبِئْسَ الْعَشِیرُ ] (1)]

تظاهر به طهارت باطن

و امّا آن کس که در بیابان های عصیان و تجاوز و گمراهی و گیجی چون مسافری سرگردان،حیران و بی مقصد است و در مرغزارهای انحراف و بی شرمی فرو رفته، چگونه هادی راه و خضر مسیر و دستگیر گمراهان باشد ؟

اینان به خاطر حبّ شهرت و جلب خشنودی مردم و ظاهرسازی به لباس پند و موعظه درآمده،خود را به صورت و قیافه عباد شایسته درآورده و با سخنان خود تظاهر به طهارت باطن و تهذیب نفس و عمارت قلب می کنند،در حالی که ذره ای از حقیقت نچشیده و به آنچه می گویند نرسیده اند.