عرفان اسلامی جلد 11 صفحه 56

آن را نمی توان به کوه های سر به فلک کشیده و اقیانوس های عمیق تشبیه کرد که این کتاب از هر چه در این جهان هستی موجود است برتر و عظیم تر است.

اگر به مواعظ و تهدیدهایش بنگری،می بینی که مایۀ سخنگوی ماهر،سرمایۀ واعظِ خوش بیان و بلیغ است،اگر به احکام و حلال و حرامش نظری کنی می یابی که دریایی است برای شناگری فقیه حاذق و مفتی صادق،اگر به بلاغت و فصاحتش توجه کنی معلوم می شود که برای فصحا و بلغای جهان میزان ترازوست،کتابی است که ادیب پرقدرت و تیزبین ماهر در کنار دریای مفاهیم و معرفت معانیش افتخار می کند.

آنان که در فنون سخن و در چهارچوب فصاحت و بلاغت و در زیبایی های کلام بهترین متخصصند پس از آیۀ شریفۀ:

[ فَبِأَیِّ حَدِیثٍ بَعْدَهُ یُؤْمِنُونَ ] (1).

پس بعد از آن به کدام سخن ایمان می آورند ؟ !

آنان پس از آیه شریفه:

[ مٰا فَرَّطْنٰا فِی الْکِتٰابِ مِنْ شَیْ ءٍ ] (2).

ما چیزی را در کتاب [ تکوین از نظر ثبت جریانات هستی و برنامه های آفرینش ] فروگذار نکرده ایم.

چه می گویند ؟

اگر به کتاب خدا با دیدۀ قلب و چشم فهم بنگری،می بینی که شفای هر دردی و وسیلۀ هر رشد و کمالی در این کتاب است و این منبع فیض است که هر کسی را از