عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 125

نی نی که این دو باغ اگر چه خوش است و خوب***زین هر دو بگذریم و بدان باغبان رویم

سجده کنان رویم سوی بحر همچو سیل ***بر روی بحر زان پس ما کفزنان رویم

زین کوی تعزیت به عروسی سفر کنیم*** زین روی زعفران به رخ ارغوان رویم

راهی پر از بلاست ولی عشق پیشواست*** تعلیممان دهد که در و بر چه سان رویم

هر چند سایه کرم شاه حافظ است ***در ره همان به است که با کاروان رویم

جان آینه کنیم به سودای یوسفی*** پیش جمال یوسف با ارمغان رویم(1)

تقوا از دیدگاه عارفان

اهل دل،عاشقان حق،آراستگان به حقیقت،عارفان آگاه در معنای تقوا این چنین فرموده اند:

انْ یُطاعَ وَ لا یَعْصی وَ یَذْکُرَ وَ لا یَنْسیٰ وَ یَشْکُرَ وَ لا یَکْفُرَ (2).

خداوند را به حقیقت فرمان برد و از عصیان در هر برنامه ای بپرهیزد،دایم به یاد محبوب باشد و به هیچ عنوان نگذارد فراموشی بر او عارض شود،نسبت به تمام نعمت های الهی چه ظاهری چه باطنی در مقام شکر برآید،یعنی هر نعمتی را در همان راهی که دستور داده اند