عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 138

کسی اندر سفر چندین نماند***جدا از شهر و از یاران پیشین

ندای ارجعی آخر شنیدی*** از آن سلطان و شاهنشاه شیرین

در این ویرانه جغدانند ساکن*** چه مسکن ساختی ای باز مسکین

چه آساید بهر پهلو که گردد***کسی کز خار سازد او نهالین

چه پیوندی کند صراف و قلاب*** چه نسبت زاغ را با باز و شاهین

چه آرایی به گچ ویرانه ای را ***که بالا نقش دارد زیر سجین

خدایا در رسان جان را به جان ها*** بدان راهی که رفتند آل یاسین

دعای ما و ایشان را در آمیز*** چنان کز ما دعا وز تو تحسین(1)

تقوا در روایات

در روایات عالی کتب شیعه آمده:

انَّ لِلْمُؤْمِنِ فی نَفْسِهِ شُغْلاً وَ النّاسُ مِنْهُ فی رَاحَهٍ،اذا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ فَرَشَ وَجْهَهُ وَ سَجَدَ لِلّهِ بِمَکارِمِ بَدَنِهِ یُناجی الَّذی خَلَقَهُ فی فَکاکِ رَقَبَتِهِ.اَلا فَهٰکَذا فَکونوا (2).

امیر المؤمنین علیه السلام می فرماید:به حقیقت مؤمن در محور وجود خودش در زحمت است،او را شغلی چون عبادت و خدمت به خلق است،از این جهت مردم از پاکی و خدمت او در بهره و راحتند،چون شب تار فرا رسد صورت به خاک حریم دوست نهد و با اعضای با قیمتش بر حضرت ربّ العزّه سجده آرد، مناجاتش با خداوند این است که وی را از عذاب جهنم آزاد سازد،من به شما هشدار می دهم که این گونه باشید.