عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 224

[ حُسْنُ الظَّنِّ اصْلُهُ مِنْ حُسْنِ ایمانِ الْمَرْءِ وَ سَلامَهِ صَدْرِهِ وَ عَلامَتُهُ انْ یَریٰ کُلَّ ما نَظَرَ الَیْهِ بِعَیْنِ الطَّهارَهِ وَ الْفَضْلِ مِنْ حَیْثُ رُکِّبَ فیهِ وَ قُذِفُ مِنَ الْحَیاءِ وَ الْاَمانَهِ وَ الصّیانَهِ وَ الصِّدْقِ.

قالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله:اَحْسِنوا ظُنونَکُمْ بِاِخْوانِکُمْ تَغْتَنِمُوا بِها صَفاءَ الْقَلْبِ وَ نَقاءَ الطَّبْعِ.قالَ ابَیُّ بْنُ کَعْبٍ:اِذا رَأَیْتُمْ احَدَ اخْوانِکُمْ فی خَصْلَهٍ تَسْتَنْکِرُونَها مِنْهُ فَتَأَوَّلُوها سَبْعینَ تَأْویلاً فَاِذَا اطْمَأَنَّتْ قُلوبُکُمْ عَلیٰ احَدِها وَ الّا فَلُومُوا انْفُسَکُمْ حَیْثُ لَمْ تُعَذِّرُوهُ فی خَصْلَهٍ یَسْتُرُها عَلَیْهِ سَبْعونَ تَأْویلاً وَ انْتُمْ اوْلیٰ بِالْاِنْکارِ عَلیٰ انْفُسِکُمْ مِنْهُ ]

حسن ظنّ

مسئلۀ حسن ظنّ با به عبارت دیگر خوش گمانی به حق و به عباد حق از مهم ترین مسائل الهی و اسلامی است.

خوش گمانی به حضرت حق و به عنایات و الطاف حضرت او البته پس از ایمان و عمل واقعیّتی است که از طرف خداوند و انبیا و اولیا به انسان سفارش شده که هرکس آراسته به چنین حالی شود،شوق و ذوق او نسبت به عبادت و سفر به سوی دوست فوق العاده زیاد می شود و بیش از پیش به آراستن و پیراستن خود اقدام می نماید،بدگمانی نسبت به جناب حق ثمره ای جز کسالت نسبت به عبادت و ناامیدی از رحمت حضرت دوست ندارد.