عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 24

[ وَ ادْنیٰ حَدِّ الْاِخْلاصِ بَذْلُ الْعَبْدِ طاقَتَهُ ثُمَّ لا یَجْعَلَ لِعِلْمِهِ عِنْدَ اللّهِ قَدْراً فَیُوجِبَ بِهِ عَلیٰ رَبِّهِ مُکافاهً بِعَمَلِهِ،لِعِلْمِهِ انَّهُ لَوْ طالَبَهُ بِوَفاءِ حَقِّ الْعُبودِیَّهِ لَعَجَزَ.وَ ادْنیٰ مَقامِ الْمُخْلِصِ فِی الدُّنْیا السَّلامَهُ مِنْ جَمیعِ الْآثامِ وَفِی الْآخِرَهِ النَّجاهُ مِنَ النّارِ وَ الْفَوْزُ بِالْجَنَّهِ ]

مرز اخلاص

اشاره

کمترین مرتبۀ اخلاص آن است که به اندازۀ استطاعت در مقام عبادت و اطاعت برآید و آن گاه برای کوشش خود در نزد حق اجر و ثوابی پیش بینی نکند؛زیرا اگر بنده ای در اثر انجام عبادات و تکالیف متوقّع اجر و مزد باشد،خدای بزرگ می تواند متقابلاً درخواست انجام کلیّه وظایف بندگی را نموده و کمترین تخلّف و کوتاهی را به حساب تقصیر و عصیان آورد.

عبد باید به مقتضای حقوق بندگی در راه اطاعت و انجام اوامر مولا و عمل به مسؤولیّت ها باشد و از این بابت هیچ گونه چشم داشت اجر و جزا از حضرت دوست نداشته باشد و کمترین نتیجه و اثر اخلاص این است که در دنیا از تمام معاصی مصون مانده و در آخرت از عذاب الهی در امان می ماند و از نعمت های بهشتی بهره ور می گردد.