عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 253

[ وَ انَّما عَطَفَ اللّهُ تَعالی لِعِبادِهِ حَیْثُ اذِنَ لَهُمْ فِی الْکَسْبِ وَ الْحَرَکاتِ فی بابِ الْعَیْشِ ما لَمْ یَتَعَدَّوْا حُدودَهُ وَ لا یَتْرُکُوا فَرائِضَهُ وَ سُنَنَ نَبیِّهِ صلی الله علیه و آله فی جَمیعِ حَرَکاتِهِمْ وَ لا یَعْدِلُوا عَنْ مَحَجَّهِ التَّوَکُّلِ وَ لا یَقِفوا فی مَیْدانِ الْحِرْصِ،وَ امّا اذا نَسُوا ذلِکَ وَ ارْتَبَطُوا بِخِلافِ ما حَدَّلَهُم کانُوا مِنَ الْهالِکینَ الَّذینَ لَیْسَ مَعَهُمْ مِنَ الْحاصِلِ الّا الدَّعاوِی الْکاذِبَهُ.وَ کُلُّ مُکْتَسِبٍ لا یَکُونُ مُتَوَکِّلاً فَلا یَسْتَجْلِبُ مِنْ کَسْبِهِ الیٰ نَفْسِهِ الّا حَراماً وَ شُبْهَهً،وَ عَلامَتُهُ انْ یُؤْثِرَ ما یَحْصُلُ مِنْ کَسْبِهِ وَ یَجُوعَ وَ یُنْفِقَ فی سَبیلِ الدّینِ وَ لا یُمْسِک.وَ الْمَأْذونُ فِی الْکَسْبِ مَنْ کانِ بِنَفْسِهِ مُتَکَسِّباً وَ بِقَلْبِهِ مُتَوَکِّلاً وَ انْ کَثُرَ الْمالُ عِنْدَهُ قامَ فیهِ کَالْاَمینِ عالِماً بِاَنَّ کَوْنَ ذلِکَ عِنْدَهُ وَ فَوْتَهُ سَواءٌ انْ امْسَکَ امْسَکَ لِلّهِ وَ انْ انْفَقَ انْفَقَ فیما امَرَهُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ یَکُونُ مَنْعُهُ وَ اعْطاؤُهُ فِی اللّهِ ]

یقین و توکل

حضرت حق از باب مهر و محبّت به بندگان خود اذن داده برای زندگی مادّی به کسب و کار اشتغال ورزند،البته به شرط این که از حدود الهی تجاوز نکرده و در تمام حرکات و اعمال و مجاری کسب و کار رضای او را منظور کنند و به حضرت