عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 273

و بدان که رضا به ترک اعتراض است به افعال و اقوال محبوب با پاکی نفس به قضا و قدر.

رضا در روایات

عَنْ ابی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام قالَ:رَأْسُ طاعَهِ اللّهِ الصَّبْرُ وَ الرِّضا عَنِ اللّهِ فیما احَبَّ الْعَبْدُ اوْ کَرِهَ وَ لا یَرْضا عَبْدٌ عَنِ اللّهِ فیما احَبَّ اوْ کَرِهَ الّا کانَ خَیْراً لَهُ فیما احَبَّ اوْ کَرِهَ (1).

امام صادق علیه السلام فرمود:ریشۀ طاعت خدا صبر است و خشنودی عبد از حق نسبت به آنچه بنده را خوش آید و بد آید و هیچ بنده ای از خدا راضی نباشد در آنچه خوش دارد و بد دارد جز آن که برای او بهتر است هم در آنچه خوش دارد و هم در آنچه بد دارد.

وَ عَنْهُ علیه السلام قالَ:اِنَّ اعْلَمَ النّاسِ بِاللّهِ ارْضاهُمْ بِقَضاءِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ (2).

و نیز آن حضرت فرمود:به راستی داناترین مردم به خدا،راضی ترین آنان است به قضای حقّ.

امام باقر علیه السلام از رسول خدا نقل می کند که خداوند عزّ و جلّ فرمود:

به حقیقت که بعضی از بنده های مؤمنم افرادی هستند که امر دینشان برایشان درست نشود جز با توانگری و وسعت در زندگی و تندرستی،پس آن ها را به آن