عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 277

[ صِفَهُ الرِّضا انْ یَرْضَی الْمَحْبوبَ وَ الْمَکْروهَ.وَ الرِّضا شُعاعُ نورِ الْمَعْرِفَهِ،وَ الرّاضی فانٍ عَنْ جمیعِ اخْتیارِهِ،وَ الرّاضی حَقیقَهً هُوَ الْمَرْضِیُّ عَنْهُ.وَ الرِّضَا اسْمٌ یَجْتَمِعُ فیهِ مَعانِی الْعُبُودِیَّهِ.

سَمِعْتُ ابی مُحَمَّداً الْباقِرَ علیه السلام یَقولُ:تَعَلُّقُ الْقَلْبِ بِالْمَوْجُودِ شِرْکٌ وَ بِالْمَفْقُودِ کُفْرٌ وَ هُما خارِجانِ عَنْ سُنَّهِ الرِّضا.وَ اعْجَبُ مِمَّنْ یَدَّعِی الْعُبُودِیَّهَ لِلّهِ کَیْفَ یُنازِعُهُ فی مَقْدُوراتِهِ ؟ حاشا الرّاضینَ الْعارِفینَ ]

رضایت به محبوب و مکروه

رضا آن است که انسان راضی باشد از محبوب و مکروه نفسش آن محبوب و مکروهی که از جانب دوست به مصلحت او به او می رسد،رضا شعاعی است از نور معرفت و بینش و شخص راضی همیشه از تمایلات و خواهش های خود منصرف شده و میل خود را در برابر خواسته های یار فانی می کند،شخصی که راضی شده،در حقیقت مورد رضای دوست نیز واقع شده است.

رضا عنوانی است که جامع تمام مراتب عبودیت و بندگی در برابر حضرت حق است.

از پدرم حضرت باقر علیه السلام شنیدم:

علاقۀ دل به چیزی که موجود است از امور ظاهریۀ شرک و به آنچه حاضر نیست