عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 311

[ الْحُزْنُ مِنْ شِعارِ الْعارِفینَ لِکَثْرَهِ وارِداتِ الْغَیْبِ عَلیٰ اسْرارِهِمْ وَ طولِ مُباهاتِهِمْ تَحْتَ سِرِّ الْکِبْریاءِ.وَ الْمَحْزُونُ ظاهِرُهُ قَبْضٌ وَ باطِنُهُ بَسْطٌ،یَعیشُ مَعَ الْخَلْقِ عَیْشَ الْمَرْضیٰ وَ مَعَ اللّهِ عَیْشَ الْقُرْبیٰ.وَ الْمَحْزُونُ غَیْرُ الْمُتَفَکِّرِ لِاَنَّ الْمُتَفَکِّرَ مُتَکَلِّفٌ وَ الْمَحْزونُ مَطْبوعٌ،وَ الْحُزْنُ یَبْدُو مِنَ الْباطِنِ وَ الْفِکْرُ یَبْدُو مِنْ رُؤْیَهِ الْمُحْدَثاتِ وَ بَیْنَهُما فَرْقٌ.قالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فی قِصَّهِ یَعْقوبَ علیه السلام: [ إِنَّمٰا أَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی إِلَی اللّٰهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللّٰهِ مٰا لاٰ تَعْلَمُونَ ] (1)]

حزن شعار اهل عرفان

حزن اگر به خاطر فوت شدن امور ظاهر و برنامه های مادی باشد،از نظر قرآن مجید،مردود و صاحبش از فیوضات محروم است.

منظور از این حزن و اندوه در روایت مورد ترجمه،حزنی است که از احساس کوچکی خود نسبت به عظمت حضرت حق به انسان دست می دهد و حزنی است که بر اثر رسیدن به مقام شهود نسبت به واقعیّات و این که چرا آدمی در عین آن همه ایمان و عمل باز فوق العاده حقیر و فقیر است عارض انسان می گردد و حزنی است