عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 32

چون وقت آید وضوی ظاهر و باطن انجام دهم،وضوی ظاهر با آب و باطن با توبه.

آن گاه به مسجد آیم و از درون مسجد با کمال بصیرت مسجد الحرام را مشاهده کنم آن گاه مقام ابراهیم آن مقام معنوی و ملکوتی در میان دو ابرو نهم.

بهشت را بر راست و دوزخ را بر چپ و صراط زیر قدم و ملک الموت پشت سر بینم آن وقت دل به خدای سپارم و تکبیر گویم !

اخلاص در روایات

روایات مهمی در کتاب«الکافی»و«بحار الأنوار»در باب اخلاص نقل شده که به گوشه ای از آن روایات توجه کنید:

عَنْ ابِی الْحَسَنِ الِّرضا علیه السلام:اَنَّ أَمیرَ الْمُؤْمِنینَ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیْهِ کانَ یَقُولُ:

طُوبیٰ لِمَنْ اخْلَصَ لِلّهِ الْعِبادَهَ وَ الدُّعاءَ،وَ لَمْ یَشْغَلْ قَلْبَهُ بِما تَریٰ عَیْناهُ،وَ لَمْ یَنْسَ ذِکْرَ اللّهِ بِما تَسْمَعُ اذُناهُ،وَ لَمْ یَحْزُنْ صَدْرَهُ بِما اعْطِیَ غَیْرُهُ (1).

حضرت ابوالحسن الرضا علیه السلام از امیر المؤمنین علیه السلام روایت می کند:بهشت از آن کسانی است که عبادت و دعایشان محض رضای خداست و در این زمینه به احدی نظر ندارند،آنان که دیده های چشمشان،قلب نورانی و پاکشان را از حق نمی گرداند و زخارف و مشتهیات و ملک و مملکت دنیا ذرّه ای در دلشان اثر نمی گذارد و آواز و صدای غیر حق و ذکر لذات دنیا و شهوات و شبهات که به گوششان می خورد،زبان و قلبشان از یاد حق باز نمی ماند و آنچه از مال و عیش و خوشی به دیگران عنایت می گردد نسبت به آن حساسیّت نداشته و دچار آه و حسرت و حزن و اندوه نمی گردند.