عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 328

[ وَ مَنِ ادَّعیٰ فیما لا یَحِلُّ لَهُ فَتَحَ عَلَیْهِ ابْوابَ الْبَلْویٰ.

وَ الْمُدَّعی یُطالَبُ بِالْبَیِّنَهِ لا مَحالَهَ وَ هُوَ مُفْلِسٌ فَیَفْتَضِحُ وَ الصّادِقُ لا یُقالُ لَهُ:لِمَ.قالَ أَمیرُ الْمُؤْمِنینَ علیه السلام:اَلصّادِقُ لا یَراهُ احَدٌ الّا هابَهُ ]

مدّعی صادق

آن کس که ادعای بیجا دارد،درهای بلا و رنج را به روی خود گشوده و چون از وی مطالبۀ حجّت و بیّنه کنند عاجز شده و رسوا می گردد ولی از مدّعی صادق اهل انصاف و وجدان و عقل و دانش،طلب حجّت نمی کنند،اگر هم خواهان بیّنه باشند از ارائۀ دلیل و بینه عاجز نیست.

امیر المؤمنین علیه السلام می فرماید:

هرکس در دعوی خود صادق است هیبتی از وی در دل مستمعان است که به او نمی گویند،چرا چنین دعوا کردی.

آری،ادعای نابجا مربوط به گرفتاران در بند هوا و شهوات است و هم اینانند که در معارف الهی از آنان تعبیر به دزدان سر راه عباد خدا شده است.