عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 332

[ وَ قَدْ غَنِیَ عَنِ الْخَلْقِ وَ الْمُرادِ وَ الدُّنْیا فَلا مُونِسَ لَهُ سِوَی اللّهِ وَ لا نُطْقَ وَ لا اشارَهَ وَ لا نَفَسَ الّا بِاللّهِ تَعالی وِ لِلّهِ وَ مِنَ اللّهِ وَ مَعَ اللّهِ فَهُوَ فی رِیاضِ قُدْسِهِ مُتَرَدِّدُ وَ مِنْ لَطائِفِ فَضْلِهِ مُتَزَوِّدٌ.

وَ الْمَعْرِفَهُ اصْلٌ فَرْعُهُ الْایمانُ ]

معنای معرفت

اشاره

عارف،غنیّ از خلق و مراد و دنیاست و مونسی جز حضرت اللّه ندارد و نگوید و نشنود و صاحب اشاره و نفس نباشد مگر برای او و در راه او،پس چنین وجود با عظمتی در بوستان قدس متردّد و از لطایف فضل دوست خوشه چین است.

آری،معرفت،ریشه و بنیان ایمان و ایمان فرع و ثمره معرفت است.

در گذشته،در بعضی از کتب دیده ام که فرموده اند:هر حرف معرفت دلیل بر حقیقتی است:

م- مقت نفس یعنی مبارزه با هوا تا سرحد نابودی این حالت خطرناک.

ع- عبادت رب به اخلاص.

ر- رغبت به دوست.

ف- تفویض امر به حضرت او.

ت- تسلیم محض به جناب اللّه.