عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 338

برای او خواهد خواست [ وَ مٰا تَشٰاؤُنَ إِلاّٰ أَنْ یَشٰاءَ اللّٰهُ ] (1)که این است صراط مستقیم و راهی که تمام انبیا و اولیا طی کردند و این است عشق حقیقی و محبّت واقعی که چون شعله اش در دل روشن شود غیر معشوق را سوزانده و از هستی انسان،غیر مقام فنای فی اللّه و بقای باللّه چیزی نخواهد گذاشت.

عشق یا بهترین میوۀ عالم ملکوت

عشق به جناب حق و آن وجود مقدّسی که زیبایی بی نهایت در بی نهایت است محصول حرکت انسان در وادی معرفت است و آن وادی عبارت است از باطن قرآن و سخنان پرارزش انبیا و اولیا و صدیقان.

کسی که در این وادی و در این عرصه معنوی و روحانی قدم نگذارد و با چشم دل و ذات جان و دیدۀ وجدان آیات الهی را نخواند،نمی تواند از این حقیقت نصیب ببرد،در این صورت حیوان خطرناکی است که به صورت انسان در بین انسانها زندگی می کند و جز زحمت و مزاحمت برای هم نوعان نتیجه ای نخواهد داشت.

آن حقیقتی که نفس را تزکیه می کند و جان را منور می نماید و دل را در دریای طهارت غرق می کند و در درون امنیّت کامل برقرار می سازد و از انسان موجودی ملکوتی و الهی و با برکت و خدمتگزار و صادق و عابد و زاهد و شاهد و باتقوا و همراه با آگاهی و بینش و کمال و فضیلت و شرافت و اصالت و درستی و حقیقت به وجود می آورد عشق به حق است و بس و بدون تردید برای رسیدن به این واقعیّت ها راهی جز اتصال به عشق وجود ندارد که هرکس راهی غیر این راه ادّعا