عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 348

[ الْمُحِبُّ فِی اللّهِ مُحِبُّ اللّهِ وَ الْمُحِبُّ فِی اللّهِ حَبیبُ اللّهِ، لِاَنَّهُما لا یَتَحابّانِ الّا فِی اللّهِ.

قالَ رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله:اَلْمَرْءُ مَعَ مَنْ احَبَّ،فَمَنْ احَبَّ عَبْداً فِی اللّهِ فَاِنَّما احَبَّ اللّهَ تَعالی،وَ لا یُحِبُّ عَبْدٌ اللّهَ الّا احَبَّهُ اللّهُ.

قالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله:اَفْضَلُ النّاسِ بَعْدَ النَّبیّینَ صَلواتُ اللّهِ عَلَیْهِمْ اجْمَعینَ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ الْمُحِبّونَ لِلّهِ الْمُتَحابّونَ فیهِ ]

رفاقت در راه خدا

در باب دوستی و رفاقت در راه خدا و شؤون این حقیقت الهیه و واقعیّت دینیّه در جلد دهم و یازدهم به نحو مفصل مطالبی ذکر شد،در اینجا فقط به ترجمۀ اصل روایت اکتفا می کنم.

آن که در راه خدا و برای خدا دوستی می کند،در حقیقت دوست خداست، پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

انسان با محبوب خود است،پس هرکس کسی را برای خدا دوست داشته باشد خدا را دوست داشته و کسی خدا را دوست ندارد مگر این که خداوند او را دوست دارد،به این معنا که این محبّت طرفینی است،آن کس که عاشق خداست،خدا هم عاشق اوست.

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

بهترین مردمان بعد از انبیا و اوصیا در دنیا و آخرت عاشقان خدا و دوستداران بندگان خدا در راه خدایند.