عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 349

[ وَ کُلُّ حُبٍّ مَعْلولٍ یُورِثُ بُعْداً فیهِ عَداوَهٌ الّا هٰذَیْنِ وَ هُما مِنْ عَیْنٍ واحِدَهٍ یَزیدانِ ابَداً وَ لا یَنْقُصانِ.قالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ:

[ الْأَخِلاّٰءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقِینَ ] (1)]

رفاقت های غیر الهی

هر دوستی ای که برای خدا نباشد مورث دوری از رحمت خدا است و این چنین دوستی از شایبۀ عداوت خالی نیست،اما آن دو نفری که برای خدا با هم دوست اند،از این امور مصون اند که این دو دوستی از یک چشمه اند و در طریق زیادت و دور از نقصان و کم شدن.خداوند می فرماید:

روز قیامت بعضی از دوستان با یکدیگر در عداوت و دشمنی بر می آیند مگر اهل تقوا که دوستی دنیاشان در قیامت هم ادامه دارد،چرا که اصل و ریشۀ دوستی،تبرّی از غیر محبوب است.

و امیر المؤمنین علیه السلام می فرماید:

خوش ترین حقیقت و لذیذترین واقعیّت در بهشت،عشق خدا و عشق در راه خداست و بر این نعمت شکر.

خداوند مهربان فرموده:

آخر دعای ایشان در بهشت حمد الهی است.