عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 352

[ الْمُشْتاقُ لا یَشْتَهی طَعاماً وَ لا یَلْتَذُّ شَراباً،وَ لا یَسْتَطیبُ رُقاداً وَ لا یَأْنِسُ حَمیماً وَ لا یَأْوی داراً وَ لا یَسْکُنُ عُمْراناً وَ لا یَلْبَسُ لیناً وَ لا یَقِرُّ قَراراً وَ یَعْبُدُ اللّهَ لَیْلاً وَ نَهاراً،راجیاً بِاَنْ یَصِلَ الیٰ مَا اشْتاقَ الَیْهِ وَ یُناجِیَهُ بِلِسانِ الشَّوْقِ مُعَبِّراً عَمّا فی سَریرَتِهِ،کَما اخْبَرَ اللّهُ تَعالی عَنْ موسیٰ علیه السلام فی میعادِ رَبِّهِ، وَ فَسَّرَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله عَنْ حالِهِ انَّهُ ما اکَلَ وَ ما شَرِبَ وَ لا نامَ وَ لا اشْتَهیٰ شَیْئاً مِنْ ذلِکَ فی ذَهابِهِ وَ مَجیئِهِ ارْبَعینَ یَوْماً،شَوْقاً الیٰ رَبِّهِ ]

شوق لقای الهی

مسائل این روایت و داستان عاشقان و مشتاقان در جلد اوّل و جلد نهم«عرفان اسلامی»و قسمتی از همین جلد به رشتۀ تحریر آمد،در اینجا فقط به ترجمۀ روایت اکتفا می شود:

هرکه مشتاق لقای او شد،محکوم اشتهای شکم و لذّت آشامیدنی و شهوت و میل خواب در رختخواب ناز و انس با غیر حق و معطّل بودن در خانه و شهر و در بند لباس نرم و قرار در یک محل نیست.مشتاق،عابد شب و روز و امیدوار به وصل محبوب و مناجات کنندۀ با حضرت دوست با ذات جان به وسیلۀ زبان است،چنانکه خداوند متعال از موسی بن عمران به وقت میعادش در کوه طور با حضرت ربّ خبر داده و رسول خدا حالش را بدین گونه توضیح داده که: