عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 40

[ الا تَریٰ الَی الْاِنْسانِ تارَهً تَجِدُهُ جاهِلاً بِخِصالِ نَفْسِهِ حامِداً لَها عارِفاً بِعَیْنِها فی غَیْرِهِ ساخِطاً لَها،وَ تارَهً تَجِدُهُ عالِماً بِطِباعِهِ ساخِطاً لَها حامِداً لَها فی غَیْرِهِ فَهُوَ مِنْهُ مُنْقَلِبٌ بَیْنَ الْعِصْمَهِ وَ الْخِذْلانِ فَاِنْ قابَلَتْهُ الْعِصْمَهُ أَصابَ،وَ انْ قابَلَهُ الْخِذْلانُ اخْطَأَ ]

غفلت از عیوب

انسان به وقت حکومت جهل،از عیوب خود غافل است و به همین جهت از خود ستایش می کند و به عیوب دیگران چشم می دوزد و از آنان بد می گوید،در چنین موقعیتی وقت رو آوردن جهل است.

انسان به وقت آراسته بودن به علم و دانش به عیوب و نقایص خود آگاه و از عیب دیگران چشم پوش است،به همین خاطر از خود در سخط و خشم است و نسبت به دیگران مداح و ستایش کننده و این زمان وقت روی گردانی جهل است.

همیشه احوال و اطوار آدمی حایز اهمیت است میان عصمت و پاکی که عالم بودن اوست به معایب خود و خذلان و ذلّت که آن جاهل بودن انسان است به عیب های خود.

توجه به عیوب همراه با توجّه به حضرت حق،داروی درمان تمام عیوب و غفلت از عیوب همراه بی توجّهی نسبت به مولا،بزرگ ترین علّت برای ریشه دار