عرفان اسلامی جلد 12 صفحه 50

[ التَّوْبَهُ حَبْلُ اللّهِ وَ مَدَدُ عِنایَتِهِ ]

حقیقت توبه

در این فصل نورانی و حقیقت ربّانی،حضرت امام جعفر بن محمّد الصادق علیه السلام به اعظم عبادات و احسن طاعات و معالج کلّیه امراض قلبیه و روحیه و ارتقا دهندۀ انسان به مقام کرامت و رسانندۀ آدمی از ناسوت به لاهوت و تطهیر کنندۀ ظاهر و باطن انسان یعنی توبه و بازگشت به جناب احدیّت اشاره کرده می فرمایند:

توبه،ریسمان با عظمت خداست و نصرت و جذابیت و عنایت و لطف حضرت یار است.

این مسئله به اندازه ای در خور اهمیّت است که باید چند جلد جداگانه در توضیح و تفسیر آن به رشتۀ تحریر کشیده شود،امّا این وجیزه که هنوز ابوابی از آن باقی مانده اقتضای آن را ندارد،تنها به دورنمایی از امّهات مسائل توبه در محور آیات شریفۀ قرآنیه و روایات ملکوتیّۀ اهل بیت طهارت علیهم السلام اشاره می کند،باشد که خدای کریم و دادگر مهربان و خالق رحیم و آفرینندۀ محسن،همه ما را برای دست یافتن به این مقام اعلی توفیق کرامت فرماید و از ورطۀ خطرناک گناه،چه گناه باطنی و چه ظاهری نجات بخشد و ما را به سوی طاعت خالص و قطع رابطۀ با هر گناهی رهنمون شود.