حج در آینه عرفان صفحه 121

اگر ای آرزوی جان که تویی باز بینم تو را چنان که تویی

شوم از قید جسم و جان فارغ به تو مشغول، و زجهان فارغ

گر تو روزی بگفتن سخنی التفاتی کنی بمثل منی

چون حدیث تو بشنود گوشم رود از حال خویشتن هوشم

دیده را دیدن تو می‌باید دیدنت گر چه شوق افزاید

جان ما را تعلقی که به توست با خود آورده‌ایم آن زنخست (1)

در راه سفر

حاجی چون در وطن خود، به تمام تعهدات الهی و انسانی عمل کرد و وجود خود را از بار سنگین قیود و زنجیرهای اسارت آزاد نمود، آهنگ و قصد خود را به تدریج جامه عمل بپوشاند و حرکت به سوی وادی امن و مقام قرب و دیار وصال آغاز نماید.

در اولین مرحله اجرای برنامه، چون با مال و زن و فرزند و قوم و قبیله و دوستان و آشنایان به وداع برمی‌خیزد، تصور کند که هنگام انتقال از دنیا به آخرت رسیده و توجه داشته باشد که عامل به وظایف و تعهدات و مسئولیت‌ها هنگام سفر به آخرت خوشحال؛ و فراری از تکالیف به وقت خروج از دیار جهان ناراحت و در رنج و عذاب است.

عزم خود را برای حرکت به مکه با یاد مرگ جزم کند و به خود بقبولاند که باید برای خانه آخرت آمادگی پیدا کند.

در راه سفر تمام سعی خود را صرف مواظبت و مراقبت بر آداب الهی نماید و با تمام هم‌سفران خوشرفتار باشد، در طول سفر به یاد انبیا