حج در آینه عرفان صفحه 85

خیل باعظمت می‌نمود و آن قدر در شخص خواجه تواضع بود که خاکسارانه می‌نمود.

به احترام حضرت امام حسن علیه السلام برادر عظیم القدرش امام حسین علیه السلام هم پیاده می‌شد، حسنین علیهما السلام برای تواضع و درک ثواب پیاده راه می‌رفتند ولی مرکب‌های آنان که یدک کشیده می‌شد پیشاپیش می‌رفت. همین که خلایق می‌دیدند که حسنین علیهما السلام از عقب موکب قدم می‌زدند، آن ها هم پیاده می‌شدند.

آری، هر کس معرفتش به صاحب این بیت بیشتر باشد، تواضع و انکسارش، و خشوع و خاکساریش نسبت به صاحب بیت بیشتر و عشق و علاقه‌اش به محبوب عالم وافرتر و کامل‌تر است.

این‌گونه انسان است که از او جز او نمی‌خواهد و از وی جز وی نمی‌طلبد و همین انسان است که با رسیدن به بیت از بیت چشم پوشیده و محو جمال صاحب بیت می‌شود و با زبان حال و اشک‌ریزان به محضر محبوب و معشوق خود عرضه می‌دارد:

با جناب تو مرا قربت جانی باشد ور دل آنجا برسد بیم گرانی باشد

قُرب روحانی اگر هست میان دل و دوست چه تفاوت کند ار بُعد مکانی باشد

آن نه حسنی که تغیر کند از دور زمان وین نه عشقی که در ایام جوانی باشد

چون تو در کون و مکان هم نفسی نتوان یافت که دمی محرم اسرار نهانی باشد