بانک جامع دوازده جنبش نوظهور معنویت نما صفحه 622

این محقق و پژوهشگر با بیان این که سای بابا در منطقه‌ای در شمال غرب هندوستان که بسیار سبز و خرم است سکونت داشت، عنوان کرد:

سای بابا در یک کاخ مجلل و زیبا در منطقه جنگلی «آشرام» زندگی می‌کرد. عصر پنج شنبه توریست‌ها در مقابل کاخ وی صف می‌کشیدند که گاه طول این صف به دو سه کیلومتر می‌رسید.

وی ادامه داد:

سای بابا حدود ساعت 3 از کاخ خود در حالی که دشداشه نارنجی رنگ به تن داشت و سه نفر از پشت لباس وی را گرفته بودند، در حالتی پادشاهانه از کاخ خود خارج می‌شد و در میان مردم قدم می‌زد. گزارشات نقل شده از وی حاکیست هنگامی که سای بابا در مقابل جمعیت از کاخ خود خارج می‌شد، دستهایش را به سمت بالا می‌برد، در حالی که پشت دستهایش رو به آسمان و کف دست به سوی زمین بود.

فعالی توضیح داد:

در فرهنگ هندوستان به دو گونه دستها را به سوی آسمان بلند می‌کنند.

اگر کف دست به سوی آسمان باشد، به معنی عبودیت و بندگی و نیاز به آسمان است، اما اگر پشت دستها رو به سوی آسمان داشته باشد، به معنی بی نیازی از آسمان و دادن انرژی به زمین و زمینیان است.

این مدرس حوزه و دانشگاه با تأکید بر این که گویی نوعی ادعای الوهیت در این گونه حرکت دست نهفته است، اظهار کرد:

نقل شده هنگامی که سای بابا دستهایش را بلند می‌کرد، ماده‌ای سفید رنگ از سرانگشتان وی خارج می‌شد و فضا را عطرآگین می‌کرد.

فعالی ادامه داد: