سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 1

پیش گفتار

بسم الله الرّحمن الرّحیم

«الحَمدُ للهِ الّذی دلَّ علی ذاتِهِ بذاتِهِ و تَنزَّهَ عَن مُجانَسَهِ مَخلُوقاتِه و صَلَّی الله عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرینَ والسَّلامُ علی بقیّهِ اللهِ فی أرضِه»

انسان با شناختی فطری که از خالق خود دارد، دائماً در تکاپوی یافتن اصل خود و بازگشت به سرچشمۀ هستی و کمال بی نهایت است و آرزوی رسیدن به این حقیقت نهان، وجود او را بی قرار ساخته و در سیل خروشان شیفتگان وصال دوست با تمام وجود در حرکت است؛ از همین رو هرگاه غیر او را مقصد و آرزوی خود قرار می دهد و به تمنای غیر او حرکت می کند، چون به آن دست می یابد آن را سراب یافته، تشنگی او افزون می شود؛ زیرا آرامش قلب آدمی در ملاقات خداوند متعال و انس و آشنایی با اوست. «لاتَسکُنُ النُّفُوسُ إلّاعِندَ رُؤیاکَ».(1)

آنچه در این میان مهم است، آشنایی با راهی است که با پیمودن آن می توان به مقصد رسید و از انحراف و سقوط در دام شیطان و وسوسه های نفس مصون ماند و این راه غیر از راه قرآن و اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله نیست. «قال رسول الله صلی الله علیه و آله : انی تارکُ فیکم الثِّقْلَیْنِ کتابَ اللهِ و عِتْرَتی اهلَ بیتی ما اِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُّوا».(2)