سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 110

فصل ششم: عبادت عارفان

اشاره

عبادت یا بندگی خداوند متعال دو قسم است:

پیروی از صاحب شریعت، یعنی پیامبر صلی الله علیه و آله و تسلیم شدن در برابر امر و نهی او؛ در این جایگاه انسان باید هرچه را که پیامبر صلی الله علیه و آله از جانب خدا آورده، بپذیرد و به آن عمل کند و به احکام الهی و وعده هایی که به اهل اطاعت داده شده است ایمان بیاورد و از عذاب الهی به خدا پناه ببرد و در نزدیک شدن به او بکوشد و بداند که هر آنچه پیامبر صلی الله علیه و آله و ائمۀ معصومین علیهم السلام بیان نموده اند، از جانب خداست و عمل به آنها تنها راه سیر و سلوک است. همچنین باید در دعا، تضرع، زکات، انجام حج، جهاد و زیارت اولیای الهی و حضور در نمازهای جمعه و جماعت بکوشد.

عبادت ذاتی و بندگی، بر اساس حکمت و اطاعت ملکوتی؛ عمدۀ آن، معرفت خدا و شناخت مراتب انبیا و اوصیای پاک آنان و علم به نحوۀ بعثت انبیا و نازل شدن کتاب های آسمانی و معرفت نفس انسانی و احوال او در روز قیامت است؛ زیرا در آن روز، نفوس مؤمنین در ردیف فرشتگان و نفوس اهل انحراف و کج روان در ردیف حیوانات و شیاطین خواهد بود.(1)