سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 116

را که با آنان سخن می گوید، می شنوند، اما کسی را نمی بینند و بسا که بر آنها قرآن خوانده می شود و کلماتی به گوششان می خورد که پاره ای را فهمیده و پاره ای را نمی فهمند.

این چنین خداوند اهل ذکر را تا رسیدن به سعادت ابدی و بهشت جاودان هدایت می کند؛ درحالی که اهل غفلت بی بهره از این حقایق، مانند چهارپایان به لذت های مادی دنیا دل خوش کرده اند و عمر عزیز خود را به بیهودگی صرف می کنند و در پایان عمر بهره ای غیر از حسرت ابدی و شقاوت همیشگی برای آنها نخواهد بود.

ب. مطیع شدن قلب

امام علی علیه السلام می فرماید:

و همانا برای ذکر اهلی است که آن را به جای دنیا برگرفته اند، و به این جهت، هیچ تجارت و خرید و فروشی آنان را از ذکر مشغول نمی کند. روزهای زندگی را با آن می گذرانند و در گوش های اهل غفلت، فریاد بازدارنده از حرام های الهی را می نوازند. به عدالت امر می کنند و خود نیز آن را می پذیرند. از منکرات و بدی ها نهی می کنند و خود نیز مرتکب آنها نمی شوند.(1)

نفس انسان در این دنیا به بدن تعلق گرفته و نمی تواند حالات آخرت را مشاهده کند؛ لذا سرکش و متمایل به شهوات و معصیت خدا است، اما اهل ذکر با یاد خدا زنگار غفلت را از نفس می زدایند و عقل را کمک می کنند تا بتواند نفس را کنترل کند و در مسیر حق و کمال، آن را به کار گیرد و با حقایق معنوی و حالات آخرتی آشنا و از جهل و نقص خالی شود و در مقابل اوامر الهی رام و مطیع گردد.