سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 161

بهشت تقسیم کنند، نعمت های آن برای آنها تلخ می شود. این ساعتی است که در آن خدا را معصیت کرده است. سپس برای او خزانۀ دیگری گشوده می شود و آن را خالی می یابد و در آن، چیز خوشحال کننده یا ناراحت کننده نمی یابد و این ساعتی است که در آن خوابیده و یا مشغول کارهای مباح دنیایی شده است و او از بی نتیجه ماندن عمر متأسف می شود؛ زیرا می توانست آن را پر از حسناتی کند که قابل وصف نیست. و این همان حقیقتی است که خداوند دربارۀ آن فرموده: «آن، روز مغبون شدن است»(1)،(2)

ب. مراقبه

یعنی مراقبت از اعمال و حالات نفس تا نفس به امور پست دنیایی مشغول نشود و به هوس رانی نپردازد. بعد از مشارطۀ با نفس، سالک باید مراقب باشد تا نفس از مسیر حق منحرف نشود؛ زیرا اگر نفس به حال خود رها شود، طغیان نموده، به بیراهه می رود.

انسان باید توجه داشته باشد که خداوند در هر حال مراقب اعمال و نیات اوست؛ لذا شایسته است از او غافل نباشد و مراقب نیت و عمل خود باشد. قرآن در این باره می فرماید:

همانا خداوند مراقب شماست.(3)

1- . «ذَلِک یَوْمُ التَّغَابُنِ»؛ سورۀ تغابن، آیۀ 9.
2- . حلّی، عده الداعی، ص103.
3- . «إِنَّ اللهَ کَانَ عَلَیْکُمْ رَقِیبًا»؛ سورۀ نساء، آیۀ 1.