سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 174

توبۀ پیامبران آن است که در باطن و اندرونشان خلجانی پیدا شود و از آن توبه کنند.

خداوند متعال دربارۀ حضرت موسی علیه السلام می فرماید:

چون عصای خود را دید که مانند اژدهایی به جنبش درآمده، رو به فرار نهاد و دیگر عقب خود را نگاه نکرد. [ندا آمد:] ای موسی، نترس که پیامبران در حضور من نمی ترسند، مگر کسی که ظلم کند و سپس تبدیل به خوبی نماید بعد از بدی؛ پس همانا من بسیار آمرزنده و مهربانم.(1)

و توبۀ اولیا از خطورات قلبی است و توبۀ اصفیا از گشایشی است که برایشان می شود؛ زیرا مبتلا شدن، بزرگ ترین عامل تصفیۀ نفس انسان است و چون ابتلای اولیا رفع شود، از آن رو که مبادا گشایش و آسایش، خار راه تصفیه و وصول به مقام اصفیا باشد، توبه می کنند. و توبۀ خواص، از مشغول شدن به غیر خداست و توبۀ عوام از گناهان است.(2)

ه- . پذیرش توبه

هر قلبی در خلقت اولیه بر سرشت توحید خلق شده است و گناهان مانند غباری که صفحۀ آیینه را می پوشاند، بر قلب انسان می نشینند و آن را تاریک می کنند و نور توبه و اعمال نیک، آن تاریکی را از قلب برطرف می کند؛ زیرا تاریکی گناه نمی تواند در مقابل نور توبه و اعمال نیک مقاومت کند.

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

در هیچ خانه ای خوشحالی وارد نمی شود، مگر اینکه اندوهی پس از آن