سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 179

بعضی از مردم دنیا را به جهت مشهور شدن در زهد و خودنمایی و ریا یا به خاطر تنبلی رها می کنند. همچنین زهد به معنای فقر و زاهد به معنای فقیر نیست؛ بلکه زاهد هر چند از نعمت های دنیا برخوردار باشد، میل به حرام و معصیت خدا پیدا نمی کند و چون هر نعمتی را از خدا می بیند، بر آن نعمت اعتماد نمی کند؛ بلکه دائماً خود را محتاج و فقیر او می بیند.

امام صادق علیه السلام فرمود:

زهد در دنیا به معنای ضایع کردن مال و حرام نمودن حلال نیست؛ بلکه زهد در دنیا به این معنا است که به آنچه در نزد خداست مطمئن تر باشی تا به آنچه در دست تو است.(1)

ب. ستایش زهد

زهد از بالاترین منازل دین و مقامات سالکان است و آدمی تا عظمت خداوند متعال و ارزش آخرت را نداند نمی تواند نسبت به دنیا زاهد شود و به این جهت، زهد در قرآن و روایات به نیکی ستوده شده است.

خداوند متعال دربارۀ قارون می فرماید:

او در حالی که خود را زینت نموده بود در میان مردمانش ظاهر شد، آنان که دنیاطلب بودند گفتند: ای کاش، به ما نیز مانند آنچه به قارون داده شده، داده می شد که او بهرۀ زیادی [از دنیا] دارد و کسانی که به آنها علم داده شده بود، گفتند: وای بر شما، ثواب خدا بهتر است برای کسی که ایمان بیاورد و عمل صالح انجام دهد و به آن نخواهد رسید مگر صابران.(2)