سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 19

فصل دوم: سیر و سلوک

1. معنای سیر و سلوک

سلوک عبارت است از پیمودن فاصله ای که بین بنده و خدای متعال وجود دارد و این فاصلۀ صفات ناپسند و دلبستگی به دنیاست که در اصطلاح به آنها «حجاب» گفته می شود و لازم است سالک که پویندۀ راه خداست، قلب خود را از آثار این صفات خالی کند و بر طبق آنها عملی را انجام ندهد؛(1) زیرا تا زمانی که آدمی هدف از خلقت خود را نداند و راهنمایی هم او را به سوی حق هدایت نکند و هوای نفس بر او غالب باشد، هرگز به مقصد عالی انسانی نخواهد رسید. اما اگر کسی از خواب غفلت بیدار شود و به جای ظاهر فریبندۀ دنیا، سرای جاودانۀ آخرت و وصال محبوب حقیقی را طالب شود، باید بداند که برای رسیدن به او شرایطی است که در ابتدای راه، شناختن آنها لازم است و محتاج دستاویزی است که باید به آن چنگ بزند و نیازمند حصاری است که او را از دزدان راه حفظ نماید و وظایفی بر عهدۀ اوست که باید به آنها عمل کند.