سیری در عرفان عملی اسلام صفحه 217

امام صادق علیه السلام فرمود:

خوش گمانی به خدا آن است که به غیر او امیدوار نباشی و جز گناهت از چیز دیگری نترسی.(1)

امام باقر علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت نمود که آن حضرت فرمود:

خدا - تبارک و تعالی - فرمود: اهل عمل برای رسیدن به پاداش من بر عمل خود اعتماد نکنند؛ زیرا اگر آنها تلاش کنند و خود را در عبادت من به زحمت بیندازند، نمی توانند حق مرا ادا کنند و به نهایت بندگی من نمی رسند و به آن وسیله نمی توانند به کرامت و نعمت های من در بهشت و درجات بلند در همسایگی من برسند، ولی به رحمت من اعتماد کنند و به فضل من امیدوار باشند و با خوش گمانی نسبت به من، بر من اعتماد نمایند، که در این هنگام رحمتم آنها را شامل می شود و خشنودیم به آنها می رسد و بخششم بر آنان لباس عفو را می پوشاند. پس همانا من خدای رحمان و رحیم هستم و به این نام نامیده شده ام.(2)

3. شوق

معنای شوق

شوق آن است که آدمی از پس حجاب های غیب متوجه مُنتهای جمال حق شود و آتش طلب وصال در قلب او شعله ور گردد و طالب وصال او شده، هیجان این وصال قلب او را فراگیرد. خداوند متعال با آتش شوق، قلب اولیای خود را می سوزاند تا هر اندیشه و اراده و احتیاج به غیر خود را از آن محو کند و قلب به سوی خدا حرکت کند.(3)

1- . کلینی، الکافی، ج2، ص75.
2- . همان، ص71.
3- . ابونصر سراج، اللمع، ص67 و 68.