- آداب الحرمین 1
- پیشگفتار 1
- آستانبوسی 2
- آستان 2
- آداب زیارت 2
- اذن دخول 3
- استطاعت 3
- احرام 3
- امام الحرمین 4
- اعتاب مقدّسه 4
- التماس دعا 4
- امامباره 4
- امامزاده 5
- اوقات زیارتی 5
- اوقاف 5
- بالای سر و پایین پا 6
- ایوان 6
- باب 6
- بست 7
- بانی 7
- بُقعه 7
- بست نشینی 7
- بقیع 8
- بینالحرمین 8
- بیت 8
- تبرّک 9
- پابوسی 9
- پنجره فولاد 9
- تُربت 9
- توسّل 10
- تلّ زینبیّه 10
- تَشرُّف 10
- جنّة البقیع 11
- جارالله 11
- تولیت 11
- چاووش خوانی 12
- حاجّ، حاجی 12
- جمکران 12
- حائر 12
- حجّ و عمره 13
- حَرَم 13
- حرمین شریفین 14
- حملهدار 14
- حرم الرّسول 14
- حرمُ الله 14
- خادم افتخاری 15
- خُدّام 15
- خانه خدا 15
- خادم الحرمین 15
- دخیل 16
- خطبه خوانی 16
- دار 16
- خیمهگاه 16
- رَواق 17
- درگاه 17
- روضه منوّره 17
- زائر 18
- زائر سرا 18
- زَوّار 18
- زُوّار 18
- زیارت 19
- زیارت اربعین 19
- زُوّارکَش 19
- زیارت از دور 19
- زیارت امینالله 20
- زیارت اموات 20
- زیارت خاصّه، زیارت مخصوص 21
- زیارت خائفانه 21
- زیارت پیاده 21
- زیارت جامعه کبیره 21
- زیارت رجبیّه 22
- زیارت عاشورا 22
- زیارتْ قبول 22
- زیارتگاه 23
- زیارت مأثور 23
- زیارت کربلا 23
- زیارت مُطلقه 23
- زیارتنامه 24
- زیارت نیابی 24
- زیارت ناحیه مقدّسه 24
- زیارت وداع 25
- زیارت وارث 25
- زیارت واجب و مستحبّ 25
- زینبیّه 26
- سَدَنه 26
- ستون 26
- سامرّا 26
- سلام 27
- سقّاخانه 27
- شام 27
- شفاخانه 27
- طلبیدن 28
- ضریح 28
- شمع گردانی 28
- صحن 28
- عتبات عالیات 29
- غبار روبی 29
- عَتَبه‌بوسی 29
- عهد 29
- قافله 30
- غسل زیارت 30
- فرّاش 30
- قُبّه 31
- کاروان 31
- قبله 31
- قصد اقامت 31
- کربلا 32
- کِشیک 32
- کعبه 32
- کاظمین 32
- کرامات 32
- کفشداری 33
- گلدسته 33
- کلیددار 33
- گنبد 33
- مُجاوِر 34
- مرقد 34
- مدینه منوّره 34
- مزار 34
- مزار شهدا 34
- مسجدالحرام 35
- مشاهد مشرّفه 35
- مَزور 35
- مُشبّک 35
- مَقام 36
- مَضجَع 36
- مقبره 36
- مَشهد 36
- مُعتَمِر 36
- مکّه 37
- میقات 37
- مناره 37
- منبر 37
- نایبالتّولیه 38
- نایب 38
- نایب الزّیاره 38
- نقّاره خانه 38
- نجف اشرف 38
- وقف 39
- نماز زیارت 39
- وادیالسّلام 39
عتبات عالیات
جمع عَتَبه، به معنای آستانه و درگاه. در اصطلاح، به حرم معصومین و امامزادگان که دارای بقعه و درگاه و آستانه ا ست، عتبه گویند و عتبه‌بوسی یعنی زیارت. وقتی گفته می‌شود «عتبات عالیات»، مقصود حرم‌های مقدّس و والایی است که از سرزمین عراق است، مثل نجف و کربلا و
ص: 49
کاظمین و سامرّا. اعتاب مقدسه هم گفته می‌شود.
عَتَبه‌بوسی
عتبه، درگاه و آستانه است. کسی‌که به زیارت یک معصوم یا امامزاده یا شخصیت محبوب می‌رود، به نشانه ادب و احترام، بر درگاه او بوسه می‌زند. عتبه‌بوسی، کنایه از زیارت و تشرّف به حرم‌هاست و یکی از آداب زیارت به شمار می‌رود و نشانه شکرگزاری به درگاه خداوند است.
عهد
به معنای پیمای و میثاق. در روایات است که
هر امامی بر گردن پیروان خود عهد و پیمانی دارد و از نشانه‌های وفا به پیمان، زیارت قبر آن امام است. زیارت، نوعی عهد و پیمان با امام و تجدید میثاق با او و راه اوست. «دعای عهد» هم که خطاب به امام زمان (ع) خوانده می‌شود، نوعی زیارت آن حضرت در دوره غیب و تجدید عهد و پیمان با اوست تا همواره در خط اطاعت و حمایت و نصرت او باقی بماند.