بررسی آثار تربیتی یاد خدا با تاکید بر اندیشه امام خمینی رحمه الله صفحه 44

دو _ حیات دل

حیات حقیقی دل، در گرو توجه به خدای قادر است، همان گونه که مرگ دل، بر اثر غفلت از یاد خداست. از پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله روایت شده است: «بِذکْرِاللهِ تَحْیَی القُلُوبُ و بنسْیانِهِ مَوْتُها؛ دل ها با یاد خدا زنده می شوند و مرگشان در فراموشی اوست».(1)

حضرت علی(ع) نیز می فرماید: «فِی الذِّکْرِ حَیاتُ الْقُلوبُ؛ زنده بودن دل در یاد خداست».(2)

امام خمینی رحمه الله نیز می فرماید:

انسان سالک پس از آنکه، متسنن به سنن الهیه و متلبس به لباس شریعت شد و اشتغال به تهذیب باطن و تعقیل سر و تطهیر روح و تنزیه قلب پیدا کرد، کم کم از انوار غیبیه الهیه در مرآت قلبش تجلیاتی حاصل شود و با جذبه های باطنیه و عشق فطری جبلی، مجذوب عالم غیب گردد و پس از طی این مراحل، سلوک الی الله با دستگیری باطنی غیبی شروع شود و قلب، حق طلب و حق جو شود.(3)

از مطالب یاد شده استفاده می شود: یاد خدا به انسان، حیات حقیقی می بخشد که ماورای این حیات مادی است.

سه _ شفای دل

وقتی انسان خدا را از یاد ببرد و سرگرم امور مادی شود، گرفتار انواع بیماری های روحی و معنوی می گردد.

1- میزان الحکمه، ج 3، ص 417، ح 6401.
2- میزان الحکمه، ج 3، ص 417، ح 6398.
3- شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص 43.