بررسی آثار تربیتی یاد خدا با تاکید بر اندیشه امام خمینی رحمه الله صفحه 47

از همه اینها بالاتر، قدرت ایمان است که خودتان را تربیت کنید، تزکیه کنید. توجه به این نباشد که من با قدرت خودم می خواهم کی را بزنم زمین و فرض کنید غلبه کنم. توجه این باشد که با قوه الهی پیش بروید؛ یعنی دستتان را، چشمتان را، نفستان را، همه چیزهایی که در اختیار شماست، اینها را تبدیل کنید از قوای شیطانی به قوای الهی.(1)

د) خودیابی

د) خودیابی

همان گونه که پیش از این اشاره شد: «فراموشی خدا، موجب فراموشی خود است.»(2) عکس این گفتار نیز صادق است؛ یعنی اگر انسان به خدا توجه کند و به یاد او باشد، خود حقیقی خویش را که پرتویی از عالم ربوبی است، بازمی یابد و هر چه بیشتر به یاد خدا باشد، به همان اندازه با خود واقعی خویش آشنا می شود. بنابراین، خدایابی مقدّم بر خودیابی است، چنان که در حدیث آمده است: «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ؛ کسی که خود را شناخت، محققاً خدای خویش را شناخته است».(3)

گر نخواهی خود فراموشت شود

یاد او کن، یاد او کن، یاد او

در سایه خودیابی، انسان می تواند از خودخواهی و حب النفس نیز نجات یابد و از شر آن در امان باشد.

ه_) وارستگی از لذت های مادی

ه_) وارستگی از لذت های مادی

انسان تا زمانی که به لذت معنوی نرسیده است، می پندارد لذتی بالاتر از لذت مادی وجود ندارد و همه چیز را فدای لذات مادی می کند، ولی هنگامی که به شیرینی یاد خدا و نیایش با او پی می برد، درمی یابد که

1- صحیفه نور، ج 12، ص 46.
2- نک: حشر: 19.
3- منبع حدیث در فصل اول، گفتار دوم مشخص شده است.