بررسی آثار تربیتی یاد خدا با تاکید بر اندیشه امام خمینی رحمه الله صفحه 87

در شگفتم از کسی که هرگاه یک چیزی را گم کند به جست وجوی آن می پردازد، ولی خود را گم کرده و به فکر پیدا کردنش نیست.(1)

امام خمینی رحمه الله دراین باره می فرماید:

آن کس که خدا را و حضور او (جل و علا) را فراموش کند، به فراموشی از خویشتن خویش مبتلا یا کشیده شود و بندگی خود را فراموش کند و از مقام عبودیت به فراموشی کشیده شود و کسی که نداند چی است و کی است و چه وظیفه ای دارد و چه عاقبتی، شیطان در او حلول نموده و به جای خویشتن او نشسته و شیطان عامل عصیان و طغیان است و اگر به خود نیاید و به یاد حق برنگردد و به همین حال طغیان و عصیان از این جهان منتقل شود، شاید به صورت شیطان مطرود حق تعالی در آید.(2)

و) عادی شدن گناه و موفق نشدن به توبه

و) عادی شدن گناه و موفق نشدن به توبه

هر گناهی که از انسان سر زند، نقصانی در نفس او حاصل می شود و ظلمتی بر دل او راه می یابد و اگر بر گناه اصرار ورزد، آن ظلمت و سیاهی افزایش می یابد و آرام آرام، دل او را فرا می گیرد. امام باقر(ع)، در تفسیر آیه 14 سوره مطففین می فرماید:

در دل هر انسانی نقطه سفیدی هست. هرگاه گناهی مرتکب شود نقطه سیاهی بر آن عارض می شود. اگر توبه کرد، آن سیاهی از بین می رود و اگر به گناه ادامه دهد، آن سیاهی افزایش می یابد تا جایی که تمام آن نقطه سفید را فرا می گیرد. به گونه ای که صاحب آن دل، دیگر به سوی خیر برنمی گردد و همین است تفسیر کلام خدا که فرموده است:

کَلاّ بَلْ رانَ عَلی قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ. (مطففین: 14)