بررسی آثار تربیتی یاد خدا با تاکید بر اندیشه امام خمینی رحمه الله صفحه 88

نه چنین است، بلکه آنچه مرتکب می شدند، زنگار بر دل هایشان بسته است.(1)

بنابراین، هر گناهی که از انسان سر می زند، اگر با توبه و بازگشت به خدا جبران نکند، آمادگی برای ارتکاب گناه بعدی در نفس او پیدا می شود؛ یعنی بار دوم راحت تر به طرف گناه می رود و آرام آرام گناه می کند تا آنجا که ارتکاب گناه برای او عادی می شود و به آسانی گناه می کند، به گونه ای که گاهی نمی تواند توبه کند و با کوله باری از گناه به جهان آخرت می رود.

کسانی نمی توانند توبه کنند که از یاد خدا غافلند؛ وگرنه هرگاه از پرهیزکاران گناهی سر می زند، بی درنگ خدا را یاد می کنند و گناه خود را با آب توبه می شویند.(2)

ز) مرگ دل

ز) مرگ دل

یاد خدا، سبب زندگی حقیقی دل است و فراموش کردن خدا و غفلت از یاد او، سبب مرگ حقیقی دل می شود.

در حدیثی از امام صادق(ع) آمده است: خدا به حضرت موسی(ع) فرمود: «یا مُوسی لاتَنْسِی عَلی کُلِّ حالٍ فَاِنَّ نِسْیانِی یمیتُ الْقَلْبَ؛ ای موسی! هیچ گاه مرا فراموش مکن. همانا فراموشی من، دل را می میراند».(3)

کسی که پروردگار و صاحب اختیار خویش را فراموش کند و به یاد او نباشد، طبیعی است که فرمان های او را نیز انجام نمی دهد. چنین فردی در حقیقت مرده است، اگر چه روی زمین راه می رود و آب می آشامد و غذا می خورد. چنین کسی دعوت خدا و پیامبر را اجابت نکرده و دین حق را که عامل حیات حقیقی انسان است، نپذیرفته است. خدای مهربان در قرآن کریم می فرماید:

1- اصول کافی، ج 2، باب الذنوب، ص 273، ح 20.
2- نک: آل عمران: 135.
3- وسائل الشیعه، ابواب ذکر، باب 5، ص 155، ح 5.