عقل و ایمان از دیدگاه ابن رشد، صدرالمتالهین شیرازی و ایمانوئل کانت صفحه 136

انتظار و اشتیاق، به نعمت وجود این پسر مفتخر شد. نام او را «محمد» گذاشت و شاید به امید آنکه روزی بر مسند فقاهت و حکمت و تبلیغ دین بنشیند، او را به صدرالدین ملقب ساخت که بعدها صدرنشین محفل فلاسفه، رئیس متکلمان و صدرالمتألهین نام گرفت که بنابه عادتی که معمول بود او را صدرا خطاب می کردند. (1) (راستی که «الأسماء تنزل من السماء»).

شیراز در آن زمان یکی از بهترین و آرام ترین و خوش ترین دوران های خود را می گذرانید. حکمران آن جا محمد میرزا خدابنده (برادر شاه اسماعیل دوم) از سلسله صفویه، طرفدار دین و علم و صاحب ذوق بود. از این رو خواجه ابراهیم قوامی (پدر صدرا) در دستگاه حکومت وی و نیز در میان مردم احترام و اعتبار ویژه ای داشت.

سال تولد صدرالمتألهین را می توان سال 979 یا اوایل 980 ه- .ق دانست. از این رو که خود وی در جمادی الاول سال 1079 هجری قمری - که حاشیه ای بر مبحث اتحاد عاقل و معقول کتاب اسفار و نیز در کتاب «المشاعر» می نگاشته -، سن خود را پنجاه و هشت سال ذکر کرده است که از تفریق آن دو از هم، سال تولد آن حکیم فرزانه به دست می آید. (2)صدرا علاوه برداشتن شرائط خانوادگی و اجتماعی مساعد، کودکی هوشمند و پراستعداد بود و ستاره بزرگی و کمال بربالای سرش می درخشید و از همان کودکی، پدر خود را به