عقل و ایمان از دیدگاه ابن رشد، صدرالمتالهین شیرازی و ایمانوئل کانت صفحه 27

و کسب معرفت دینی است و حاصل کار خود را در اختیار معرفت شناس دینی قرار می دهد. پس همان گونه که قبلاً نیز اشاره شد معرفت شناسی دینی از نوع معرفت های درجه دوم است؛ یعنی معرفتی است ناظر به معرفت دیگر که از اوصاف و احوال آن گزارش می دهد. معرفت شناسی دینی بر سر سفره معارف دینی نشسته است و از آن تغذیه می کند؛ پس مسبوق به آنهاست. معنای پسینی بودن معرفت شناسی دینی همین است. معرفت شناسی دینی نگاهی است از بیرون و از بالا به معارف دینی. معرفت شناسی دینی خود را درون یک حوزه معرفت دینی محصور و خلاصه نکرده است بلکه جهانی گسترده تر از یک یا دو حوزه از معارف دینی دارد و جهان او با کل جهان معارف دینی مساوی است. معرفت شناسی دینی به توصیف معارف دینی می پردازد؛ یعنی می کوشد همان را که در دنیای معارف دینی اتفاق افتاده است، تحلیل کند و نسبت به آنها داوری نماید. اینها در معرفت شناسی دینی از معیارهای خاص معاصر پیروی می کنند. محور معرفت شناسی دینی، گزاره ها و آموزه های دینی است و در این میان، اعتقاد به خدا حساسیتی ویژه دارد. آیا باور به وجود خدا امری معقول است یا نه؟ این پرسش از مهم ترین دغدغه های همه معرفت شناسان دینی است.

رابطه معرفت شناسی با فلسفه دین

میان معرفت شناسی و فلسفه دین، ارتباط مهم و تنگاتنگی برقرار است. معرفت شناسی از علومی است که برای بسیاری از مسائل عمده و اساسی فلسفه دین، سرنوشت ساز و تعیین کننده است. اگر پاره ای از مباحث فلسفه دین را خوب بکاویم و تحلیل نماییم، به معرفت شناسی